Voor ik je loslaat bleef hangen toen ik het afgelopen jaar reviews las. Niet alleen omdat die recensies lovend waren, ook omdat het vooral me wel helemaal aansprak. Het had iets van een thriller en leek me tegelijk toch gewoon een vlot lezende young adult. En dus belandde het boek op mijn wishlist.
Auteur: Marieke Nijkamp
Uitgeverij: Harper Collins
Kyra en Corey zijn boezemvriendinnen al van kleinsaf. Ze wonen in het godvergeten stadje Lost, Alaska. Een kleine gemeenschap die de rangen sluit als het nodig is. Kyra is manisch-depressief (bipolair). In haar manische periodes kan ze de hele wereld aan en schildert ze om alles een plaats te kunnen geven. In haar depressieve periodes sluit ze zich af van de wereld. Maar altijd staat Corey aan haar zijde. Want veel vrienden heeft Kyra in het dorp niet.
Als Corey met haar moeder naar een andere stad verhuist, blijft Kyra alleen achter op Lost. Ze schrijft brieven naar Corey maar die vindt de moed niet om te antwoorden. Tot ze op een dag telefoon krijgt, Kyra is dood. Gevonden onder het ijs. Corey pakt haar spullen en springt op het eerste vliegtuig naar Lost. Maar daar merkt ze al snel dat ze niet meer tot de gemeenschap van Lost wordt gerekend. Ze wordt buitengesloten als ze op zoek gaat naar de oorzaak van Kyra’s dood.
Voor ik je loslaat is echt een supergoed boek. Het leest als een trein door de korte hoofdstukjes. Corey’s standpunt wordt afgewisseld met brieven van Kyra en een soort van alwetende verteller. Je leeft ongelooflijk hard mee met Corey, en ook wel met Kyra. Je wil gewoon de waarheid kennen. Waar is het misgelopen? Wat is er precies gebeurd? Je hoopt met Corey mee dat ze achter de waarheid komt. En je schaart je aan haar zijde omdat ze er quasi alleen voor staat.
Het is een boek dat nadien wel wat blijft hangen. Je denkt er nog vaak eens aan. Het is wel een beklijvend verhaal dat aan je vel blijft hangen. Het heeft de nodige spanning in huis die je doet verder lezen. Je wil samen met Corey mee zoeken. Een sterk young adult-verhaal dat je niet zomaar loslaat.
Ik vond het mooi hoe de titels van de hoofdstukken samen een gedicht leken te vormen. Dat was waarschijnlijk helemaal niet de bedoeling maar ik vond het wel heel mooi klinken wanneer ik ze na elkaar las.
Deze wil ik lezen!