Gelezen: Suzanne Collins – Trilogie: De hongerspelen

Ik heb een paar pogingen nodig gehad vooraleer ik de moed had om door te bijten en de drie boeken kort achter elkaar uit te lezen. Afgelopen zomer bleek ideaal om een nieuwe poging te wagen. The Hungergames, Nederlandstalige editie, moest er aan geloven.

Auteur: Suzanne  Collins
Uitgeverij: Van Goor

Ik vond de drie boeken in het begin niet bepaald pageturners. Ik had bij elk boek een paar hoofdstukken nodig om er in te komen. Maar eens op dreef kon het verhaal me toch meeslepen. Gewoon al het feit dat het verhaal zich afspeelt in de toekomst had heel wat tijd nodig om door te dringen. Ik waande me eigenlijk meer in een Middeleeuwse setting. Want daar lijkt het wel op neer te komen.

Hoewel de trilogie draait rond ‘De Hongerspelen’, nemen de spelen betrekkelijk weinig pagina’s in beslag. En dat is misschien wel wat vreemd. Ik liep soms wat verloren in het verhaal vooraf om dan in hoog tempo door de spelen te moeten fietsen. Maar al bij al zijn het wel creatieve, originele verhalen. Hoewel vaak de vergelijking gemaakt wordt met Harry Potter, vind ik het een wereld van verschil.

Ik denk wel dat het een genre is dat je moet liggen. Voor sommigen regelrechte toppers, voor anderen waarschijnlijk serieuze afknappers en veel heisa voor niets. Mijn mening ligt er ergens tussenin. Het eerste boek blijft m’n favoriet en vind ik veruit het beste van de drie. Een boek met het meest originele, niet vergezochte verhaal. Wie ze wil lezen, raad ik wel aan om ze alledrie vlak achter elkaar te lezen. Ik raakte snel de draad kwijt als ik teveel tijd tussen de boeken liet.

De kwaliteit nam duidelijk af naarmate ik naar het laatste boek ging om te eindigen met een hele grote anticlimax. Toen ik de laatste pagina van het derde boek omsloeg was ik ronduit teleurgesteld. Ik had er echt meer van verwacht. Ik zou de boeken dus ook niet meteen aanraden aan iemand anders. Er zijn betere trilogieën op de markt.