Concert: Adele

Een ware ticketslag was het om tickets voor Adele vast te krijgen. Maar het is ons gelukt. Dankzij presale en sale konden we uiteindelijk 11 tickets vastkrijgen. En zondag 12 juni konden we eindelijk ons hartje gaan ophalen. Zelden zo uitgekeken naar een concert. Ik werd niet teleurgesteld, integendeel.

Bij het binnenkomen zagen we al het doek dat het podium deels bedekte. Geen foto maar wel video werd geprojecteerd op het zeil. De gesloten ogen van Adele in loop. Het sprak voor zich dat die ogen zouden opengaan bij het begin van het concert. Klokslag 20.30u was het dan zover. Adele opende de ogen en rees op uit het middenpodium met de legendarische woorden ‘Hello, it’s me’.

Het was er boenk op van de eerste noot. Ik werd zelfs wat overmand en moest toch even een krop in de keel wegslikken. Zelden zoveel kippenvel van een paar noten gekregen. Adele zingt met zoveel gemak en met zo’n krachtige stem. Ze staat er en heeft voor de rest geen show nodig. Ze vulde met gemak een volledig Sportpaleis op haar eentje.

Niet enkel haar muziek raakt. Ook haar persoonlijkheid. Tussen de liedjes door vertelt ze vrolijk en enthousiast, zonder schroom. Een aanstekelijk lachje en een geweldig innemende persoonlijkheid. Ze is geweldig grappig en down to earth. Ze vroeg een fan mee op het podium, last een half uurtje selfies-maken in en trok daags nadien een truitje van de Rode Duivels aan. Het optreden van 12 juni droeg ze op aan de slachtoffers in Orlando. Een topwijf!

Het is een van de beste concerten die ik ooit zag. Wereldklasse. Zonder te veel poespas. Een stem, een straffe madam en sterke nummers. Meer heeft Adele niet nodig. Bij haar volgende tournée wil ik zeker nog eens gaan. Ik luister intussen al dagenlang naar haar nummers op m’n iPod. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Adele, hopelijk sta je snel weer in België!