Vriendschap. Wat is dat eigenlijk? Ik heb al heel mijn leven lang wel het gevoel gehad dat ik vrienden had. Toch heb ik weinig vriendschappen gehad die langer dan een paar jaar zijn meegegaan. En als ik eens terugkijk op de afgelopen 36 jaar heb ik me met weinig mensen ook écht verbonden gevoeld. Ik was altijd eerder het type ‘allemansvriend’. Er zijn weinig mensen waarmee ik niet overeenkom, maar anderzijds zijn er ook weinig mensen die mij echt kennen. Het leek me een perfect thema om het eens over te hebben in een blogpost.
In mijn zoektocht naar wat vriendschap voor mij eigenlijk is, raadpleegde ik Van Dale: vriend·schap (de; v; meervoud: vriendschappen) 1 het bevriend-zijn. Maar zeg zelf, veel heb je daar niet aan, toch? Dus ging ik te rade bij mezelf. Wat vind ik belangrijk aan een goeie vriend(in)? Ik kwam tot een aantal basisbegrippen, redelijk cliché: vertrouwen, ‘een klik’, gemeenschappelijke interesses, samen leuke dingen beleven, wederzijds respect … Maar als ik dieper ging graven, kwam ik vooral tot dit: écht luisteren, mezelf kunnen zijn, een diepere verbondenheid, begrip, geen oordeel, een relatie in twee richtingen, geïnteresseerd zijn, bezorgd zijn om elkaar en er zijn ook al hoor je elkaar niet elke dag/week. En voor mij ook een belangrijke: een positieve vibe. Het leven is niet rozengeur en maneschijn, maar aan een échte vriend(in) hou je in het algemeen een positief gevoel aan, hij/zij trekt je niet in een negatieve spiraal.
Vrienden komen en gaan. Dat is waarschijnlijk het leven. En eigenlijk heb ik daar nooit veel moeite mee gehad. Als introvert ben ik al eens graag op mijn eentje. De grote vakantie doorbrengen in mijn eentje, daar had ik absoluut geen moeite mee. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik niet het soort vriendin ben waarmee je elke dag aan de lijn hangt, voortdurend berichtjes mee stuurt of wekelijks mee op stap gaat. Dat heeft me ongetwijfeld vrienden gekost. Maar ik leerde ermee omgaan, want als ik me anders moet voordoen dan ik ben dan ben zeker en vast ook geen goeie vriendin. Ik ben liever het soort vriendin dat er staat als de rest je in de steek laat. Ik probeer nooit te oordelen maar eerst te luisteren, te begrijpen en me in te leven in de ander. En ja, soms is dat ook nog een work in progress.
Het is pas in de laatste 5 à 10 jaar dat ik meer belang ben gaan hechten aan het hebben van een paar échte vrienden in plaats van een allemansvriend te zijn. Ook al omdat ik een paar keer zwaar teleurgesteld werd. Het is best pijnlijk als je voor sommige mensen veel gedaan hebt, je plots niet meer bestaat en je plaats is ingenomen door anderen. Ik geef zeker toe dat dat ook een hele tijd nodig heeft gehad om te verteren. De 2 toppers waar ik altijd op kan rekenen, staan intussen ook al 15 jaar aan mijn zijde, daar sta ik niet altijd bij stil. Het lijkt nog maar pas geleden dat ik hen leerde kennen :). In the end maakte ik de beste vrienden ook nooit op school, wel door muziek of door koers. Waarschijnlijk niet toevallig de twee ‘werelden’ waar ik altijd mezelf heb kunnen zijn. En daar ben ik vooral ontzettend dankbaar voor!
Wat is vriendschap voor jou? En hoe evolueerden jouw vriendschappen de afgelopen jaren?
Ik heb ook twee teleurstellingen achter de rug, die me serieus deden piekeren en me afvragen wat er aan mij mankeerde. Wat deed ik verkeerd? Vooral de eerste keer heb ik er maandenlang mee gezeten. Tot een vriendin me zei: met jou mankeert niks. Het is met háár dat er iets mankeert, en eigenlijk had ze gelijk.
Ik heb twee vriendinnen die ik al ken van in mijn schooltijd. Middelbaar, en hoger middelbaar. Er waren periodes dat we elkaar veel zagen, er waren periodes dat het stil was. Niks, helemaal niks. Maar het gekke is: als er weer contact is, dan pakken we de draad op waar we hem lieten liggen. Zonder rancune, zonder vragen, zonder schuldgevoel. Gewoon, we hebben een leven, en soms klikt niet alles samen. Dan zien we elkaar terug, halen we in en babbelen we erop los. Ik vind dat on-ge-loof-lijk waardevol.
Ik kan mijn vriendinnen op één hand tellen, denk ik. Maar dat is goed zo. Dat is genoeg.
Vriendinnen zijn ook onze spiegel. Sommige komen en gaan om ons lessen te leren. Andere vriendinnen blijven voor het leven; Bijna familie. En ook al passen ze niet meer bij de nieuwe authentieke jij, er is ooit trouw gezworen. Zij het niet met veel woorden
Ik vind vriendschap een heel moeilijk gegeven en ben er na al die jaren nog altijd niet aan uit wat ik nu zoek in een vriendin. Die diepe verbondenheid, die heb ik maar met heel weinig mensen.
Ik heb ook niet zo heel veel vriendinnen. Maar ik vind enkele vriendschappen veel waardevoller, dan een allemansvriend te zijn.
Ik heb nog een vriendin overgehouden. Inderdaad verloor ik er ook en wist ik ook niet waarom. Ik doe er geen moeite meer voor en hou het bij die ene vriendin, die ik niet vaak zie maar als we elkaar zien is het vertrouwd. We hebben wel wat kennissen maar daar blijven gesprekken altijd oppervlakkig mee.
Ik heb een paar vriendinnen bij wie ik helemaal mezelf kan zijn en daar ben ik heel dankbaar om. Maar ik ben door de jaren heen jammer genoeg ook een paar keer teleurgesteld geweest. Bijvoorbeeld toen een vriendin uit het niets een boos antwoord stuurde toen ik vroeg wanneer ik mocht/kon langskomen met haar verjaardagsgeschenk en zei dat ze me niet meer wilde zien en of dat nu zo moeilijk te snappen was. Toen ze me jaren later wilde uitleggen waardoor dat kwam bleek dat ze me totaal niet kende. Toen ben ik echt aan mezelf beginnen twijfelen. Sommige vriendschappen verwateren gewoon en dat is oké maar die ene breuk heeft wel heel veel impact op me gehad.
Gelukkig zijn er meer fijne ervaringen met vriendinnen dan negatieve. Sommige van hen ken ik al heel lang. Mijn oudste vriendschap bestaat bijvoorbeeld al 28,5 jaar. Ergens is het ook wel grappig want sommige vriendinnen zie ik maar heel af en toe maar wanneer we elkaar zien lijkt het alsof er geen tijd verstreken is. Andere zie ik maandelijks en toch geraken we nooit uitgepraat.
Ik heb ook weinig echte vrienden. ‘k Denk de laatste tijd ook na wat ik nu als vriendschap definieer want ik beschouw de meeste mensen als kennissen en dat maakt me in feite wel triest…en bezorgd om eenzaam oud te worden. Als introvert heb ik het er net moeilijk mee dat vriendschappen ook wel weggaan…ik zou liefst die van vroeger eeuwig vasthouden.
en je titel raakt gevoelige snaar: wil je mijn vriendinnetje zijn…hoe maak je nieuwe vrienden als volwassene?
Bij mij zit er een enorme evolutie in vriendschappen. Mijn beste vriendin heb ik al sinds we samen in de kleuterklas zaten, maar zij is eigenlijk zo goed als de enige ‘van vroeger’. Mijn échte vrienden leerde ik kennen toen ik vrijwilliger was bij EVA vzw, en vervolgens werden ook heel wat mensen die ik via mijn blog ken / medebloggers vriendinnen. Ik merk dat het ook wel een beetje per levensfase evolueert: de afgelopen jaren zijn mama’s van vriendinnetjes van Juliette ook wel vriendinnen geworden, en ook met één ex-collega spreek ik nog af en toe af.
De écht goeie vrienden kan ik op beide handen tellen, maar er zijn ook vrienden die ik maar één of twee keer per jaar zie. Er zit dus veel verschil op, maar voor mij is het belangrijkste dat de klik er is. Soms kan je iemand na een jaar pas terugzien, en gewoon het gesprek oppikken waar je de vorige keer bent gestopt. Al is er nu met al het digitale ook wel een andere / extra vorm van communiceren bij gekomen.