Uitstelgedrag? Ik?

Ik kan de keren dat ik ‘nu ga ik een nieuwe blog schrijven’ gezegd heb de afgelopen maanden, al lang niet meer tellen. Het waren er onnoemelijk veel, dat kan ik wel zeggen. Maar het kwam niet. Nochtans vond ik niet meteen dat ik in het vakje ‘uitstelgedrag’ paste. No way José. Ik ben geen eeuwige uitsteller. Of misschien toch?

Photo by Brett Jordan from Pexels

Zowel in de Kick-ass confidence-cursus van Gudrun Hespel als afgelopen zondag in de Plan with Me-sessie van Stephanie van Plan S, kwam het aan bod. Uitstelgedrag. Elke keer opnieuw dacht ik ‘nee, dat is niet van toepassing op mij’. Ik verzet wel eens een to do’tje naar een volgende dag, maar ze staan zelden langer dan een week op mijn lijstje. Tenzij het een project is ‘voor als ik eens tijd heb’ en de agenda momenteel te vol staat. Door eerst kikkers te eten en me daarna chocolade te gunnen, doe ik meestal gewoon wat ik moet doen.

Toegegeven, sommige dingen hebben wat rijptijd in mijn hoofd nodig. Ik ben niet de creatieve vulkaan die het ene fantastische idee na het andere uit haar hoge hoed tovert. Ik ben meer het type dat een opdracht krijgt, bekijkt, laat rusten, opnieuw vastpakt en stelselmatig uitwerkt. Ik ben op mijn best als ik een opdracht zijn eigen gang kan laten gaan in mijn hoofd en ik een paar dagen heb om erover na te denken en alles te verwerken. En dat doe ik dan ook voor zoveel mogelijk dingen, grote opdrachten krijgen minstens 24u de tijd in mijn hoofd om ze te laten sudderen voor ik er invlieg.

En toch zijn er een aantal factoren die mij op een bepaalde manier soms blokkeren. Ze zorgen er zo voor dat mijn passieprojectjes plots on hold komen te staan of ze zorgen ervoor dat mijn perfectionisme keihard toeslaat. Laat me dat even duidelijk maken met twee voorbeelden:

• Een bijberoep: Het kwam twee-drie jaar geleden op mijn pad. Waarom zou ik geen bijberoep als copywriter uit de grond stampen? Ik zocht informatie op, ik lijstte dingen op en ik sprak met vrienden die ook als zelfstandige of in bijberoep aan de slag waren. Ik had zowat alle informatie die ik nodig had. En toch liet ik het idee varen. Teveel onzekerheid, krijg ik wel alle kosten gedekt, wat gaan ze wel van mij denken, gaan ze mij wel goed genoeg vinden, imposter-syndroom next level en al. Half september hakte ik de knoop door toen ik van Stephanie van Plan S meteen ook een eerste opdracht aangeboden kreeg. Ik begon aan dat bijberoep. Het is nog steeds met een bang hartje, maar wat is het ergste dat kan gebeuren? Na twee jaar uitstelgedrag. En ja, misschien krijg ik er ooit spijt van, maar dan heb ik op z’n minst geprobeerd. Voor de geïnteresseerden, over dat bijberoep lees je alles op mijn website.
• Een blogpost: In mijn hoofd heb ik de afgelopen maanden al regelmatig een poging gedaan om een blogpost te schrijven. Maar in de praktijk kwam het er nooit van. Bang om teveel te doen, bang om nog eens opnieuw tegen die muur te lopen (been there once and almost twice). Ik voel me soms een rondvliegende raket die op alles springt wat ze leuk vindt. Multipassionate of creatieve generalist. Kies maar, het komt op hetzelfde neer. De afgelopen weken popte regelmatig de vraag op ‘doe ik niet teveel’. Want na 1,5 jaar fulltime thuiswerk en weinig sociaal leven door corona, verwacht iedereen terug dat je terug deelneemt aan het sociale leven. Dat kost best wel wat energie voor een hoogsensitieve introvert als mezelf. Vrienden willen terug afspraken, repetities hernemen terug, de bazen verwachten je terug regelmatig op bureau … en net op dat moment besliste ik ook nog om een bijberoep te starten. En daar wil ik dan nog eens blogs bij gaan schrijven? Zijt ge zot!? En dus stelde ik uit. Om dan weer vast te stellen, dat ik het best wel miste. En dat ik me eigenlijk gewoon beter moet organiseren en ook mijn passieprojectjes gewoon moet inplannen in mijn weekplanning. Want de tijd is er eigenlijk wel, het is gewoon een kwestie van hem beter te gaan toewijzen. Dus gaf ik mezelf een schop onder m’n poep, werkte ik aan een contentplanning en een goeie weekplanning en vloog ik er terug in. Zonder hoge verwachtingen, want ook dat doet er niet altijd goed aan.

En dus ben ik wel benieuwd naar jou na mijn lange afwezigheid. Hoe gaat het met je? En hoe staat het met jouw uitstelgedrag?