Kiezen voor ‘De Geluksroute’, toegegeven het klinkt zweverig. En ja, dat is het deels ook wel. Maar toch vond ik er voor mezelf ook een grond van realisme in. Want het leven is veel minder complex als je er wat vaker voor kiest om iets te laten varen in plaats van er over te piekeren. Eerlijk, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar gelukkig bestaat er een boek over.
De basisregel is: je hebt altijd twee opties, de geluksroute of de ongeluksroute. Denk vooral aan situaties waarin je je ergert aan iemand anders of situaties waarin je piekert over vanalles en nog wat. Kies je voor de geluksroute, dan laat je los en kies je voor je eigen geluk. Kies je voor de ongeluksroute, dan jaag je je op in de andere, je piekert en dwaalt volledig af van het hoofdpad.
Anne De Jong beschrijft in haar boek drie types van mensen die vaak op zo’n dwaalspoor belanden: de ja-knikker, de superman en het masker. Ik twijfelde even of ik meer de ja-knikker of meer de superman was. Maar toen ik begon te lezen, werd duidelijk dat ik vooral een ja-knikker ben. Ik geef te weinig mijn grenzen aan en ik vind vooral veel goed en leuk. Voor mij kan er veel en ik ben bereid om veel voor anderen te doen. En daarnaast ben ik vooral een enorme pleaser. Maar als het emmertje overloopt, dan kan ik ook al eens losbarsten.
Waarom ben ik geen superman? Een superman overlaadt anderen met goedbedoelde adviezen. Als er één ding is, wat ik hoop dat ik niet doe, is het dat. Mensen die mijn mening vragen, geef ik ook mijn mening maar ik doe dat zelden of nooit ongevraagd. Wie advies wil, kan dat zeker krijgen maar je doet er zelf nog altijd mee wat je wil en dat zeg ik er ook altijd bij. Ik mag hopen dat mijn (gevraagde) adviezen niet opdringerig overkomen. Ik ben de laatste om over iemand te oordelen en ik geef iedereen het voordeel van de twijfel voor ik een mening vorm.
Ik ben er me van bewust dat ik het afgelopen jaar heel vaak op die ongeluksroute ben beland. En dat daar heel wat ‘verloren tijd’ mee gepaard ging. Sneller loslaten staat bij mij dus zonder twijfel ook voor meer me-time. Dus hoopte ik in het boek ook wat tactieken te vinden om me daarbij te helpen.
Die zitten er ook in het boek. Maar ik krijg de indruk dat ze vooral veel tijd in beslag nemen. Het zijn reflectie-oefeningen die aantonen dat het eigenlijk allemaal niet zo erg is. Ze helpen je ideeën te herleiden naar wat ze eigenlijk echt zijn. Als je dat voor elk piekermomentje moet doen, ben je best wel heel wat tijd kwijt. Dat soort oefeningen is ook niet echt mijn dada. Al ben ik er wel van overtuigd dat je na verloop van tijd die oefening waarschijnlijk ook wel in een veel kortere tijd kan doen. Voor mij is het persoonlijk niet de beste manier van werken.
Het boek wijst je wel op de valkuilen. Je bent je bewuster van hoe je steeds op die ongeluksroute beland terwijl je het eigenlijk niet wil. In mijn geval is accepteren vaak gewoon een betere oplossing dan een gevecht voeren in mijn hoofd. Het sop is dikwijls de kolen niet waard. En laat dat nu ook gewoon de belangrijkste les zijn die ik uit het boek geleerd heb.
Ik kreeg een reviewexemplaar van Uitgeverij Vrijdag. Dank je wel daarvoor! Dat verandert niks aan mijn 100% eerlijke mening.
