Sommige boeken moet je een tijdje laten bezinken voor je er een oordeel over kan vinden. Lieve Céline hoort daar ook bij. Zelf na een paar weken weet ik nog steeds niet heel goed hoe ik het boek moet inschatten. Ik vertel je graag waarom.
Brooke woont met haar mama en zus Sue in Amsterdam-Noord. Ze is helemaal in de ban van Céline Dion. Doorheen heel het boek schrijft ze brieven aan Céline. Stukje bij beetje kom je zo de duistere kant van haar leven te weten. Helemaal aan het eind vallen alle puzzelstukjes zo in elkaar en krijg je een beter beeld van het leven van Brooke.
Het boek begint dus redelijk oppervlakkig. Het zorgt ervoor dat het verhaal enorm moeilijk in te schatten is. Je leest maar je hebt geen idee waar het naartoe gaat. Bij momenten vond ik het boek zelfs wat absurd. Ik herkende er de vreemde vlagen van Amélie Nothomb in. Maar het boek had duidelijk meer tijd nodig om door te dringen dan een goeie Nothomb.
Hoe meer je te weten komt over Brooke, hoe dieper je in het verhaal wordt getrokken. Het verhaal krijgt zelfs een schrijnend kantje eens je weet wat Brooke is overkomen. Tegelijk zit ze op het vliegtuig naar Las Vegas om er een show van Céline Dion bij te wonen. Het geeft het verhaal een soort dubbele spanning. Haar geheim bouwt zich op naar een ontknoping, terwijl leeft Brooke vooral toe naar het concert.
Ik heb het even moeten laten bezinken. De start is enorm absurd. Ik dacht vooral dat Brooke niet helemaal ok was in de bovenkamer. Doordat het kader pas later komt, komen de brieven in het begin niet helemaal tot hun recht. Later in het verhaal is de combinatie context/brief wel een heel stuk beter. Het verhaal heeft iets heftig dat op het eind pas volledig duidelijk wordt. Je geduld wordt dus best wat op de proef gesteld. De vraag is of iedereen zoveel geduld aan de dag kan leggen.
