Een hele tijd terug stond er een artikel in Flair rond millennials. Vooraf voelde ik me niet meteen aangesproken maar na het lezen van het artikel was ik met verstomming geslagen. Opvallend hoe bepaalde ‘ziektes’ van die generatie ook gewoon op mezelf toepasbaar waren.
Laat ons beginnen met wat uitleg, want wat is nu eigenlijk een millennial? Wikipedia vertelde me dit:
De millennials (Generatie Y) zijn een demografische generatie, volgend op de generatie X. Hoewel er geen eenduidige definitie van millennials is, wordt deze meestal gehanteerd als geboren tussen 1981 en 2000. Hun ouders zijn veelal van de babyboomgeneratie (1945-1960) of van de generatie X (1961-1981).
Wikipedia
Maar behalve je geboortejaar valt daar voor de rest weinig uit op te maken. Het citaat uit Flair maakt al een stukje duidelijker waar de pijnpunten van mijn generatie liggen:
We zijn vaak perfectionistisch en ongeduldig. We willen alles, en we willen het nu. We zijn steeds op zoek naar geluk en zelfontplooiing. Bovendien willen we ons onderscheiden van de massa. En we worden overstelpt met prikkels, waardoor het in ons hoofd soms pure chaos is.
Flair
Een interview met Nienke Thurlings in datzelfde magazine voegt daar nog dit aan toe:
Het merendeel van de jonge mensen loopt rond met grote stressklachten, faalangst en keuzestress. Alleen wordt het gesprek daarover maar zelden geopend.
Nienke Thurlings in Flair
En dan weet je al dat ik bij een thema terecht ben gekomen dat me heel nauw aan het hart ligt. Want hoe kan het ook anders. De lat ligt hoog. De omgeving legt die lat al hoog en we leggen ze voor ons zelf nog net ietsje hoger. Om zo te kunnen voldoen. Maar dat de lat vaak té hoog ligt, daar gaat de omgeving liever niet te hard op in. Want ‘Ja, kind, maar in onze tijd moesten we ook hard werken …’, je kent het wel. En ik voel dat ik het daar moeilijker en moeilijker mee heb.
Ik werk keihard. Dat is tegelijk ook mijn sterkte. En ik weet dat ik tegelijk ook veel dingen combineer. Maar vooral ik wil overal even goed in zijn: een betrouwbare en deskundige werknemer, het ideale lief, een meer dan goeie muzikant, de voorbeeldige dochter, een regelmatige en goeie blogger, de perfecte vriendin, om van mijn loopjes nog maar te zwijgen. En dan loop je al eens tegen een muur. Maar je wil niet plooien, je wil net nog beter doen. Ik heb binnenin een constante drang om bij te leren, om mezelf nog meer in dingen te verdiepen en om me te bewijzen. Want ik ben toch echt wel niet goed genoeg en ik heb nog een hoop te leren. En dus ben ik nooit tevreden en ondermijn ik mezelf ook vaak.
Daar tegenover staat een wereld, een omgeving die vaak minder en minder aandacht geeft aan waardering. Een compliment, een vriendelijk woord of een schouderklopje. Ik vind het opvallend hoe weinig dat soms nog gebeurt. De focus ligt zo hard op de werkpunten, op wat je slecht doet en commentaar geven is zo eenvoudig. Maar aanmoediging en oprechtheid zijn precies meer en meer een zeldzaamheid. En dat is gewoon zonde. En ja, ik heb het daar soms moeilijk mee. Want ik ben er ook van overtuigd dat dat een negatief zelfbeeld, perfectionisme of stress alleen nog maar versterkt.
En dus heb ik meteen ook missie of opdracht voor mezelf gevonden. Meer schouderklopjes of bedankjes uitdelen aan de mensen die me nauw aan het hart liggen. Doe jij mee? Dan kunnen we samen de wereld toch een beetje veranderen.
Erg herkenbaar, vooral op vlak van werk. Maar waar ik me eerst op focus is wie ik ben voor mezelf. Een voorbeeld belang: Hecht ik evenveel belang aan een goede zoon zijn versus een belangrijk persoon zijn voor vereniging x of y? Is mijn werk belangrijker dan mijn gezin?
Je kan niet altijd dé beste zijn voor iedereen. Vaak is het een kwestie van moeilijke keuzes maken. Maar het moet voor jou vooral de beste keuze zijn.
Deal!
Heel herkenbaar. Ik las het boek Wij,millennials van Charlotte Van Looy. Vind ik zeker ook een aanrader!
Het was volgens naar aanleiding van haar boek dat het artikel er in stond. Het is een stukje uit het interview met haar denk ik.
Een aantal dingen herken ik wel maar gelukkig ervaar ik niet zo hard dat de wereld een plek is waar nog weinig aandacht is voor waardering. Maar meer mag natuurlijk altijd 😀
Zo herkenbaar allemaal!
Bij deze een schouderklopje: ik vind het zo fijn dat je zo open schrijft over deze dingen! 🙂
Dank je wel! 😘
Herkenbaar!! 🙂 Ik doe mee!
Heel erg herkenbaar! Fijn dat je deze dingen hier aankaart en met ons deelt (#schouderklopje)!
Goed bezig! 👌
O zo herkenbaar, dit alles! En deal wat die schouderklopjes betreft. Dus bij deze meteen een schouderklopje: ik vind je blog geweldig en lees je erg graag.
het is goed dat hier meer aandacht voor is, ook in de media maar ik lees het ook steeds vaker op blogs, hoe mensen worstelen met alle eisen die we krijgen opgelegd en die we onszelf opleggen… de maatschappij is hard en zorgt er ook voor dat we hard zijn voor onszelf. mildheid is the key ❤️