Vorig jaar kocht ik #bf twee boeken als kerstcadeau. Eentje daarvan was het boek over Thomas Dekker, ik leende het graag even. Dekker gooide zijn kaarten op tafel en liet een verhaal in geuren en kleuren neerschrijven. Soms choquerend, soms twijfelend tussen goedgelovig of hopend op een betere wereld. Mijn Gevecht is op z’n minst spraakmakend.
Auteur: Thijs Zonneveld
Uitgeverij: Voetbal Inside
In ‘Mijn Gevecht’ vertelt Dekker zijn verhaal in geuren en kleuren. Soms met misschien net iets teveel details. Het was bij momenten choquerend. En niet omdat er echt nieuwe dingen aan bod kwamen, maar gewoon omdat het redelijk expliciet zwart-op-wit op papier staat. Ik hoorde in het verleden hier en daar al verhalen maar zelden stonden ze zo scherp op papier.
Dekker deed zich tegoed aan alles wat de dopingsnoeppot in het wielrennen te bieden had. Tot op het extreme af. En dat voor een beginnende prof die nog maar aan het begin van zijn carrière stond. Niet enkel de dopingverhalen deden me opkijken, evenzeer de bezoekjes aan de hoeren of de stevige feestjes tijdens trainingskampen of zelfs wedstrijden. Of al gewoon de contractonderhandelingen (die dan nog peanuts zijn in vergelijking met het voetbal).
‘Mijn Gevecht’ leest vlot. En hoewel je weet hoe het afloopt met Dekker, blijf je toch verder lezen. Het verhaal is onthullend en is daardoor bijzonder meeslepend. De 220 pagina’s zijn uit vooraleer je het weet. Het boek heeft ook een handig formaat wat het lezen nog bevordert. Ik hoop dat Thomas Dekker het juiste pad intussen gevonden heeft. En ik hoop vooral dat de wielerwereld intussen toch een hoop properder is geworden.
1 gedachte over “Gelezen: Mijn Gevecht – Thomas Dekker”