Eigenlijk niet meteen van plan om met Valentijn iets speciaals te doen. Maar toeval wil dat ik vorig jaar in mei al tickets op de kop tikte voor Bent Van Looy in Hasselt. En daarmee vulden we Valentijnsavond op onze eigen manier. Met een fijn concertje dus.
In het voorprogramma een Nederlander: Tim Knol. Mijn eerste reactie toen hij het podium opglipte? “Hé kijk, de roadie komt nog wat bijsturen.” Blijkbaar was ik niet de eerste met die reactie want Tim Knol opende met de zin “Hallo, ik ben niet de roadie maar het voorprogramma.” Zijn bijna hele zwart outfit zal er zeker wel voor iets tussen gezeten hebben. Hij bracht een kort voorprogramma. Met akoestische gitaar en mondharmonica. Ik kon het best wel smaken.
Geen pauze maar meteen de hoofdact van de avond. Bent Van Looy in zijn gekende kledingstijl. Met rood fluwelen jasje. Hij bracht nummers uit z’n laatste plaat: Pyjama Days. Een combinatie van de radiohitjes en, voor mij, onbekende nummers. Het was catchy van bij de eerste noot. Van Looy verbaasde me nog meer dan hij de vorige keer met zijn Franse liedjes deed. En de show ging in stijgende lijn, het werd nóg beter.
Ik hou wel van de muziekstijl van Bent Van Looy. Het klinkt poppy maar toch niet commercieel. En het is bij momenten zelfs dansbaar. Van Looy leefde zich uit achter de vleugelpiano en kroop af en toe achter zijn orgeltje. Fan van het laatste omwille van de bijzondere klank. Maar op einde van het concert was het genoeg geweest en schudde ook Bent Van Looy de beentjes los.
Al van voor het optreden startte, was ik onder de indruk van het podium en vooral van het doek. Hoewel het zeer eenvoudig was met een goudkleurige achtergrond, vond ik het geweldig fascinerend. Tijdens het optreden werden er constant andere kleuren op geprojecteerd. Het zorgde voor een bijzondere setting die toch steeds schitterde in het licht. A touch of glitter and glamour. Een leuk extraatje tijdens een bijzonder fijn optreden. Een van de betere al in dit culturele seizoen.
