Hoe kan je je verlof beter inzetten dan met een concertje? Afgelopen vrijdag trokken we naar het cultuurcentrum van Hasselt voor Trixie Whitley. Ik zag haar al eens in de Klub C van Rock Werchter afgelopen zomer. Ik was dus razendbenieuwd om haar eens in een totaal andere setting aan het werk te zien.
In het voorprogramma van Trixie Whitley stond Chris Morissey. Bassist bij Trixie, vergezeld van de drummer en toetsenist. Trixie zonder Trixie zelf dus. Maar best wel een leuk bandje. Een aangename opwarmer om in the mood te komen. Ze vulden een half uurtje en ik kon het wel smaken.
Na een korte pauze om de podiuminvulling wat aan te passen, was het dan eindelijk de beurt aan Trixie Whitley. In een zwart gewaad kwam ze het podium op gewandeld. Haar vestimentaire keuzes blijf ik nog steeds wat raar vinden. Al van bij de eerste noten had ik door dat het een stevig optreden zou worden. Ik dook snel in mijn handtas voor oordoppen. Geen overbodige luxe want de eerste nummers waren best wel luid. Te luid voor sommigen, die dan ook misnoegd de zaal verlieten. Het was ook best wel vreemd om haar in de setting van een cultuurcentrum te zien. Het kwam ook niet helemaal over zoals het moest.
Toch was een goed en degelijk optreden. Whitley heeft een bijzonder straffe stem. En haar nummers blijven beklijven. Zelfs al kende ik de beginnummers helemaal niet zo goed. Ze grijpt je vast en laat je in geen enkel nummer nog los. En dat vind ik best wel sterk. Toch miste ik wel iets. Ik kan het niet echt benoemen maar je merkte wel dat het niet was zoals het moest. Het kwam niet over zoals Rock Werchter bijvoorbeeld wel heel erg deed. Nu ja, appelen en peren vergelijken heeft geen zin. Maar toch had ik er nog net iets meer van verwacht. Dat ze al haar pareltjes opspaarde tot het einde van het concert kon ik wel pruimen. Zo werd het toch nog een half uurtje meekwelen en op en top genieten om af te sluiten.
