30 augustus 2014. De dag dat ik 29 werd. Maar ook de dag dat Igor Decraene stierf. Een donkere dag voor het wielrennen. Hij was nog zo jong. En hij had zoveel talent. Ik kroop toen in mijn pen om alles een plaats te kunnen geven.
Ongeloof. Dat moet de eerste reactie geweest zijn toen ik gisterenvoormiddag vernam dat Igor Decraene overleden was. 18 jaar, met een mooie (wieler)toekomst voor zich. Op zo’n moment wil je dat niet geloven. Je hoopt dat het een leugen is. Dat er zo meteen wel iemand zal reageren met de boodschap dat het verhaal verzonnen is.
Spijtig genoeg was het verhaal niet verzonnen. En een dag na het voorval besef je pas dat zo’n talent niet meer zal terugkeren. Zonde. Zonde dat het lot beslist om weer iemand naar de koershemel mee te nemen. Veel te vroeg. Hij zal er een goed gezelschap verkeren, daar twijfel ik niet aan. Maar hij had hier nog zoveel te doen.
Eind van de maand zou het WK Tijdrijden gereden worden. Igor zou ons land nog eens vertegenwoordigen. Ook al had hij geen superseizoen achter de rug, op zo’n WK kan je toch altijd net iets meer. Maar het heeft niet mogen zijn.
Igor, ik kende je niet persoonlijk. Maar ik zag je een dijk van een tijdrit rijden in de Ster van Zuid-Limburg. Een prestatie die blijft hangen. Je flitste voorbij de lens van mijn camera. Ik had moeite om je bij te houden. Hopelijk mag je hierboven nog veel WK’s winnen. Voor eeuwig kampioen, rust zacht.
0 gedachten over “Archief: Voor eeuwig kampioen, Igor Decraene”