Trofee van Haspengouw

Komende zondag is het weer zover. Koers in eigen dorp. Aalst bij Sint-Truiden wordt dan voor heel even het centrum van de jeugdkoersen: Trofee van Haspengouw. Het hele dorp stroomt vol jeugdige wielrenners en ik kan m’n koershartje weer ophalen.

Geen idee hoe oud ik was toen ik voor het eerst naar de koers ging kijken. Ik was nog zo klein. Maar dat die eerste koers in eigen dorp was, dat staat vast. Van de eerste seconde was ik gefascineerd. Zo’n pak wielrenners (toen nog) vlak voor je deur, dat maakt wel indruk.

Dat half de familie werd gemobiliseerd om te helpen, zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. En als kleine drebber smaakt dat blikje cola uit een bevoorradingszakje van de helpers toch net iets lekkerder dan de drank uit de frigo thuis (dank u opa!). Alleen daarvoor al ging ik naar de koers kijken.

Toen ik iets ouder werd, veranderde de wedstrijd van parcours en doelgroep. Doorheen de jaren heb ik alles van miniemen tot elite zonder contract zien passeren. Van 3 koersdagen per jaar, ging het naar 4 om uiteindelijk er nog eentje over te houden. Zonde maar goed, het moet haalbaar blijven natuurlijk.

Ook mijn eigen beleving veranderde, hoe ouder ik werd, hoe intenser ik zo’n dag ging beleven. ’s Avonds moe maar geweldig content thuiskomen, dat doet iets met een mens. Ik heb doorheen de jaren al verschillende taakjes gekregen. Ooit uit het publiek gepikt bij gebrek aan een bloemenmeisje en dan maar de jaren daarna de bloemen blijven uitdelen (hallo Tyler Farrar!). Om vervolgens aan de inschrijvingstafel terecht te komen, webmaster te worden en intussen ook ‘huisfotograaf’ te zijn. Qua carrièreswitches kan dat tellen ;).

Elk jaar kijk ik opnieuw uit naar die ene dag op mijn koerskalender. Misschien nog net iets harder dan naar Parijs-Roubaix. Alles moet en zal wijken voor die ene dag in mijn agenda. Laat ons hopen dat onze eigen koers dus nog een hele tijd zal meegaan.