Blogkriebels

Heel heel héél lang geleden blogde ik enkel over wielrennen. Alles wat nog maar naar koers rook, passeerde op mijn blog. Ik moet toen 17-18 jaar geweest zijn. De blog stierf een stille dood tijdens mijn studentenperiode.

Jaren later doken de schrijfkriebels weer op. En was er vooral tijd om een experimentje te doen. Ik stopte wat tijd in het uitdenken van een conceptje. Het resulteerde in ‘New York Excuse’.  Een blog waar ik heel wat van m’n pennentrekken in kwijt kon. Maar het werd me allemaal wat te serieus. 3 tot 4 keer per week een blog ‘moeten’ schrijven om alles te onderhouden. Blogs schrijven tussen de soep en de patatten, blogs publiceren die niet eens deftig afgewerkt waren. Het begon allemaal wat tegen te steken en werd een opgave.

Toen de blog daarna ook eens een half jaar ‘braak’ en zonder update bleef, was het tijd om af te sluiten. Ik verwijderde de blog maar bewaarde de blogposts waar ik mooie herinneringen aan overhield. Af en toe eens teruggrijpen naar die blogposts deed me beseffen hoeveel plezier het schrijfwerk me ooit ook gaf. De eerste schrijfkriebels doken weer op.

Toch leerde een vlugge blik op m’n agenda me dat het intussen niet echt beter was gesteld met die ’tijd om te bloggen’. Ik stopte die eerste kriebels dus maar snel weer weg. Het idee bleef door m’n hoofd spoken en stilaan werkte ik een nieuw conceptje uit.

In Perfect Imperfect primeert de kwaliteit boven de kwantiteit. Liever 2 goedgeschreven en voorbereide blogs per maand dan wekelijkse 4 haastig geschreven berichten. Laat me zeker weten wat jullie er van vinden. Alle suggesties helpen om hier gewoon een leuk plekje van te maken. Als ik daarmee anderen kan inspireren, is dat mooi meegenomen.